کودک از خود راضی، دیکتاتور بارش آورده اید!

یکی از علل پیدایش عقده حقارت، زیاده روی در اعمال محبت نسبت به کودک است. اطفالی که بیش از اندازه مورد مهر و نوازش واقع می شوند و در نتیجه لوس و از خودراضی بار می آیند، در طول ایام حیات به خصوص در مواقع برخورد با مشکلات زندگی، به سختی دچار احساس حقارت و پستی می شوند، به اعمال ناشایستی دست می زنند، و در بعضی از مواقع ناراحتی های روانی و فشارهای روحی کار آن ها را به دیوانگی یا خودکشی می کشاند.

محبت، در پرورش جان کودک، مانند غذا، برای پرورش جسم، ضروری و لازم است. اهمیت و ارزش اندازه گیری صحیح در کم و کیف محبت و طرز اعمال آن، کمتر از اصل محبت نیست. همان طور که خودداری از غذا، زیادی روی در غذا، مسموم بودن غذا، هریک عوارضی روی بدن می گذارند، همچنین خودداری از محبت، زیاده روی در محبت، محبت نابجا و منحرف کننده، هریک آثار شومی در روان کودک دارند و بدبختی هائی ببار می آورند.

هدف تربیت صحیح آن است که کودک برای زندگی توأم با سعادت و خوشبختی، ساخته شود. زندگی، سراسر مبارزه و مشکلات است، در راه زندگی پستی ها و بلندی ها، محرومیت ها و ناکامی ها، شکست ها و مصیبت ها، بسیار است. مربی لایق کسی است که جسم و جان کودک را به خوبی پرورش دهد و او را برای مبارزه و مقاومت در صحنه پرفشار زندگی مجهز نماید.

همان طور که بدن کودک بر اثر مراقبت های بهداشتی و اندازه گیری در غذا و خواب، حرکت و ورزش، نیرومند می شود و در مقابل سرما و گرما، گرسنگی و تشنگی و بیماری، به خوبی مقاومت می کند، روان طفل نیز در پرتو بهداشت روحی و تعالیم اخلاقی و اندازه گیری در اعمال مهر و محبت، تندی و خشونت، نیرومند بار می آید و در برابر مصائب و محرومیت ها، ناکامی و شکست های روحی، در کمال قدرت مقاومت می کند.

بر عکس اطفالی که بیش از اندازه مهر و محبت می بینند، پدر و مادر، بی قید و شرط تسلیم آن ها می شوند، و به تمام خواسته های خوب و بد آنان جامه عمل می پوشند و در نتیجه دیکتاتور و از خودراضی بار می آیند، روحی ضعیف و روانی زود رنج دارند، از دوران کودکی تا پایان عمر در مقابل کوچکترین ناملایمتی و خفیف تر ین ناکامی آزرده خاطر و ناراحت می شوند و در نبردهای زندگی خیلی زود شکست می خورند. گروه ناز پرورده ها در تمام دوران حیات، ناکام و متاثر و در مشکلات عادی زندگی، با زبونی و ذلت عقب نشینی می کنند و در لحظات سخت، دست به خودکشی می زنند.

آئین مقدس اسلام در برنامه تربیت کودک، اولیاء اطفال را از زیاده روی در اعمال محبت برحذر داشته است، آنان که در مهر و نوازش فرزندان، افراط می کنند و با روش ناپسند خویش آنان را به بیماری خودپسندی و از خودراضی مبتلا می نمایند مورد بدبینی پیشوایان اسلام هستند.

امام باقر (ع) می فرمود: «بدترین پدران، کسانی هستند که در نیکی و محبت به فرزندان، از حد تجاوز کنند و به زیاده روی و افراط بگرایند، و بدترین فرزندان کسانی هستند که در اثر تقصیر و کوتاهی در انجام وظائف، پدر را از خود راضی نمایند.»